اسماء، اسباب حقیقی اذن یافته از جانب حضرت حق‌اند که هستی به‌واسطه آن‌ها ظهور و تجلی می‌یابد. به همین دلیل علم به اسماء علم به تجلیات ربوبی، علم به حق و حسن جاری در هستی، محل دستیابی به توحید ناب و تحقق عبودیت خالصانه، وسیله و سبب ابتغاء وجه ربوبی و نیز عامل بهره‌مندی از دستاوردهای مادی و معنوی است. خداوند این علم را به‌واسطه انبیا و اولیای خود در اختیار انسان قرار داده است و ایشان خود به عنوان اسماء در هستی عهده‌دار تقرب انسان به خدا هستند. خاستگاه اسم، نیاز مخلوق و رفع نیاز اوست و اسم واسطه‌ای برای ارتباط انسان با «هست» می‌باشد و به همین دلیل با موضوع دعا و سؤال خالصانه بسیار مرتبط است.
تدبر در اسماء عبارتست از: فهم کاربردی از تمامی سببهایی که انسان را به قرب الهی نزدیک میکند.آموزش دعایی برای طلب نیازهای حقیقی است. شیوه ای است که با به کارگیری آن راه های سخت زندگی دنیا تا ملاقات پرودگار به راحتی پیموده میشود. رزقی نیکوست که انسان را از بهیمیت خارج و به مقام بیان و نبأ داخل میکند. علمی است که میتواند مادر همه علمها محسوب شود. تفکری است که عبودیت را برای همیشه و هر لحظه انسان به ارمغان میآورد.