ذکر، حقیقت جاری در هستی و زندگی انسان است که با رجوع به آن، نفس انسان به توجه و تنبه دست یافته و می‌تواند حقیقت را در وجود خود وجدان کرده و از آثار آن بهره‌مند شود. به همین دلیل در این رویکرد از ذکر به توجه نفس تعبیر شده است. به واسطه ذاکر شدن نفس، مؤلفه‌هایی در درون انسان هویت می‌یابند و در صورت خاموش شدن ذکر، آن مؤلفه‌ها خاموش می‌گردند. کتاب حاضر به تبیین چنین جریانی بر اساس آیات و روایات می‌پردازد.