افراد غالبا اضطراب را در طول زندگی تجربه می‌کنند، حال یا با تمام نشانگان بالینی و یا آنکه به طور مبهم و غیر بالینی (زیرآستانه). نگرانی پدیده‌ای فراگیر است، می‌تواند مثبت یا منفی باشد، نگرانی مثبت سبب امنیت فرد شده و اقدام به عمل را در او فعال می‌کند، ولی نگرانی منفی، مانع از رشد و عمل شده و مقابل «ایمان» قرار می‌گیرد. در پژوهش حاضر، ایمان به منزله فقدان نگرانی منفی و رشدیافتگی در نظر گرفته شده و رشد یافتگی نیز در 5 محور ادراک و تفکر، انگیزش و گرایشات، هشیاری، رفتار و توجه مانعی برای ابتلا به اضطراب و موجب «احساس امنیت» فرد می‌شود.